Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

Δύο ποιήματα-

μισή

δύο χέρια, δύο πόδια
μάτια, στήθη, πνεύμονες
νεφρά, αυτιά
όλα διπλά.
Όμως μισή.
Μόνο στην αγκαλιά του.
Ολόκληρη.

Φωτογραφία
ΙΙ

Συμβαίνει αυτό συχνά.
Απλώς δεν το παρατηρούμε.
Στις φωτογραφίες ανθρώπων που αγαπήσαμε
που ακόμα αγαπάμε.
Σιγά σιγά φυλλοροούν.
Ερημώνουν.
Χάνουν το χρώμα, την λάμψη τους
γίνονται ασπρόμαυρες.
Βαθμιαία το περίγραμμα εξασθενεί
τα χαρακτηριστικά αλλοιώνονται
πολλές φορές τα πρόσωπα αποχωρούν
μένει μόνο ένα κουστούμι, μία φούστα
να θυμίζει την παρουσία που υπήρξε.
Μόνο η δική σου φωτογραφία
(ξέρεις, αυτή που δεν βγάλαμε ποτέ)
είναι ακόμα ζωντανή

η αφή της αχνίζει
στα δάχτυλά μου.

2 σχόλια:

Μαρία Δριμή είπε...

Υπέροχα. Καλημέρα, Χλόη!

Ανδρέας Καρακόκκινος είπε...

Η φωτογραφία
που δεν βγάλαμε ποτέ
μεγάλωσε
Έγινε δέντρο αειθαλές
στο πάρκο.
Δίπλα στο κόκκινο παγκάκι.


Χλόη τα όμορφα ποιήματα σου γέννησαν σκέψεις και σε μένα.